Η νέα πολιτική επικοινωνία, το διαδίκτυο και η Κοινή Γνώμη

Από τις σχετικά πιο πρόσφατες κατακτήσεις της επικοινωνίας και σίγουρα η πλέον πολυσυζητημένη, είναι δίχως άλλο η πολιτική. Από τα μέσα τις δεκαετίας του ’80 και πολύ περισσότερο μετά το 1990, οι τεχνικές της επικοινωνίας αποτελούν βασικό συστατικό στοιχείο της προσπάθειας πολιτικών οργανισμών αλλά και προσώπων. Πολύ νωρίς αμέσως μετά την εμφάνιση του διαδικτύου στο τέλος της δεκαετίας του 1980 αυτό έγινε αντικείμενο πολιτικού ενδιαφέροντος και συνοδεύτηκε από μια νέα ιδεολογία ελευθερίας της πληροφορίας.

Η Πολιτική Επικοινωνία, ως ένας ιδιαίτερος κλάδος της ευρύτερης Πολιτικής Επιστήμης, βρίσκεται βέβαια ακόμη και στις μέρες μας σε εμβρυϊκή μορφή στην ελληνική πραγματικότητα, που αναζητά την αναγνώριση και κατοχύρωσή της στο πλαίσιο της πολιτικής σκέψης.

Πράγματι, η πολιτική επικοινωνία του χθες, επικεντρωνόταν στην επικοινωνία ενός μηνύματος προς το κοινό, δίχως να περιμένει απάντηση σε αυτό το μήνυμα που έστελνε. Αυτή η μονοδιάστατη επικοινωνία, δεν επέτρεπε στον «παραλήπτη» να στείλει την ανταπόκριση του σε αυτό το μήνυμα.

Πλέον η πληροφορία είναι διάχυτη, βρίσκεται παντού, είναι εύκολα προσβάσιμη και ο καθένας με μία απλή και μόνο σύνδεση στο internet έστω και με ένα κινητό μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτή. Δεν μπορεί πλέον ένα ΜΜΕ, οποιασδήποτε πολιτικής αποχρώσεως, να έχει το μονοπώλιο της πληροφορίας.

Με την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία, η νέα πολιτική επικοινωνία, έχει ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο. Την διαδραστικότητα. . Πλέον στη σύγχρονη εποχή επικρατεί η αντίληψη της επικοινωνίας ως διαδικασία παραγωγής-ανταλλαγής μηνυμάτων και έμφαση στις πολιτισμικές παραμέτρους συν-διαμόρφωσης του νοήματος.

Επίσης η προσπάθεια για την ενιαία επικοινωνία γίνεται ακόμα πιο δύσκολη έχοντας μπει πλήρως στην ψηφιακή πολιτική επικοινωνία. Παλαιότερα ένα γραφείο τύπου διαχειρίζονταν δηλώσεις, δελτία τύπου και την καθημερινή επαφή με τους δημοσιογράφους.

Πλέον αυτό δεν είναι αρκετό καθώς οι προκλήσεις του διαδικτύου στην πρακτική της πολιτικής επικοινωνίας είναι πολλές.

Παράγοντες που καθιστούν σύνθετο το αντικείμενο της πολιτικής επικοινωνίας:

Πολλαπλότητα μορφών πολιτικής επικοινωνίας (διαφήμιση, προεκλογική εκστρατεία, «διαρροές», δημόσιες σχέσεις, προπαγάνδα, κ.λπ.), Παρεμβολή συγγενών διαστάσεων (κουλτούρα, πολιτισμός, ιστορικότητα, συγκριτική προοπτική, κ.λπ.), πολλά μηνύματα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης/Επικοινωνίας (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, διαδίκτυο, κ.λπ.

Η πολιτική επικοινωνία δεν είναι marketing:

Πρώτον γιατί στην πολιτική η προσπάθεια είναι καθημερινή και καθημερινά μεταβαλλόμενη, κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία άλλη περίπτωση.

Δεύτερον γιατί στην πολιτική δεν λειτουργεί μίγμα marketing.

Τρίτον και πιο σημαντικό, γιατί στην πολιτική υπάρχει ένας παράγοντας που αν και δεν έχει σχέση με την επικοινωνία και τις τεχνικές της, περιορίζει και προσδιορίζει αποφασιστικά την όλη προσπάθεια. Πρόκειται για την πολιτική στρατηγική και τις δεδομένες θέσεις κάθε πολιτικού οργανισμού ή προσώπου.

Η επίδραση στην Κοινή Γνώμη

Είναι εξίσου σημαντικό να προσεγγίσουμε τις θεωρίες για την κοινή γνώμη και την αλληλεπίδρασή της με τις επικοινωνιακές στρατηγικές των πολιτικών δρώντων.

Ο ορισμός της Κοινής γνώμης θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η αντίληψη που ασπάζεται η πλειονότητα του κοινωνικού συνόλου σχετικά με θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος. Πως επηρεάζεται ή αλλιώς πως καθορίζεται αυτή; . Παράγοντες που τη διαμορφώνουν : α) οι καθιερωμένες από τη παράδοση αντιλήψεις, αξίες και αρχές β) το πνευματικό και πολιτισμικό επίπεδο της κοινωνίας, η μορφωτική στάθμη των μελών του γ) οι πληροφορίες, οι απόψεις, τα πρότυπα και οι αξίες που προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε. δ) οι ιδέες που πρεσβεύουν και η στάση που υιοθετούν επιφανή μέλη της κοινωνίας.

Είναι σημαντικό λοιπόν για έναν πολιτικό να διαμορφώνει έτσι την πολιτική του επικοινωνία ώστε να μπορεί να «αγγίζει» την κοινή γνώμη δίχως να την χειραγωγεί.